Women at War
De U.S. Army WAC in WO2 – Een Introductie
door Emmelie Geeraedts
Deel 1: De WAAC (1942-1943)
De Tweede Wereldoorlog begon voor de Verenigde Staten met de grootschalige Japanse aanval op Pearl Harbor, Hawaii, op 7 december 1941. Deze vernietigende aanval lanceerde het voorheen isolationistische Verenigde Staten gelijk in de oorlog die in Europa al sinds 1939 gaande was.
Tijdens het Interbellum, de tussenoorlogse periode, had men het overgrote merendeel van de vrouwen in militaire dienst ontslagen omdat men niet nóg zo’n grote oorlog verwachtte na de Eerste Wereldoorlog, maar nu was het meteen tijd om de vrouwen van de Verenigde Staten toch weer in te schakelen om hun rol te spelen tijdens dit nieuwe wereldwijde conflict.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog hadden vrouwen al in de Army Nurse Corps (ANC; est. 2 februari 1901) en Navy Nurse Corps (NNC; est. 13 mei 1908) gezeten, en kleinere aantallen hadden in eenvoudige en traditioneel vrouwelijke beroepen gewerkt voor de U.S. Army Signal Corps, U.S. Navy en U.S. Marine Corps. Nu men realiseerde dat er veel meer mannen nodig waren voor gevechtsfuncties in deze nieuwe strijd was het tijd om de Amerikaanse vrouw in grotere getalen in te schakelen.
Beide nurse korpsen konden relatief snel beginnen met rekrutering, en al gauw richtte de U.S. Navy de WAVES (Women Accepted for Volunteer Emergency Service; est. 30 juli 1942) op, vormde de U.S. Marine Corps simpelweg de Women’s Reserve (USMCWR; est. 30 juli 1942), en creëerde de U.S. Coast Guard de SPARS (naar hun motto ‘Semper Paratus – Always Ready’; est. 23 november 1942) om ook binnen al hún gelederen vrouwen in te zetten.
afb: Rekruteringsposters voor de 5 andere militaire organisaties voor vrouwen in de VS (L-R): ANC, NNC, WAVES, USMCWR, SPARS.
De eerste van deze nieuwe vrouwenkorpsen was echter opgericht binnen de U.S. Army op 15 mei 1942: de Women’s Army Auxiliary Corps (WAAC). Zoals boven geschreven: er waren meer mannen nodig voor gevechtsfuncties, iets wat vrouwen absoluut niet mochten in de Verenigde Staten in de jaren ’40. Dus opperde Congresswoman Edith Nourse Rogers het idee dat er vrouwen ingeschakeld moesten worden om deze mannen te vervangen in alle ondersteunende functies. Ze ondervond veel weerstand voor haar plan, maar met U.S. Army Generaal George Marshall, Secretary of War Henry Stimson, én First Lady Eleanor Roosevelt aan haar kant stemde men er uiteindelijk toch mee in.
De WAAC zou geleid gaan worden door de Texaanse Oveta Culp Hobby (19 januari 1905 – 16 augustus 1995) die in 1941 en 1942 het hoofd van de ‘Women’s Interest Section’ van de ‘War Bureau of Public Relations’ was en in deze functie het grondwerk heeft gelegd voor het dienen van Amerikaanse vrouwen in militaire capaciteit tijdens WO2.
afb: Director, later Colonel, Oveta Culp Hobby was de commandant van de WAAC (later WAC)
van 1942 t/m 1945. Ze ontving de Army Distinguished Service Medal voor haar inzet tijdens WO2.
Er werd besloten dat de WAACs vooral eenvoudige en meer traditionele vrouwelijke beroepen gingen uitvoeren bij de U.S. Army zoals administratief medewerker, chauffeur, kok, bakker, postmedewerker, stenograaf, en medisch assistent. Ze kregen geen gelijke militaire rechten, gelijke rangen, of gelijk loon. Dit werd benadrukt door het woord ‘Auxiliary’ in de naam van het korps: de vrouwen werden slechts als hulp gezien en niet als volwaardige militairen. De basiseisen voor de WAACs waren dat ze tussen de 21 en 44 jaar moesten zijn, goede gezondheid moesten hebben, getrouwd of alleenstaand waren, zeker 2 aanbevelingen hadden van professionals, het Amerikaanse staatsburgerschap moesten hebben, geen kinderen onder de 14 jaar hadden, en minimaal 2 jaar ‘high school’ hadden voltooid.
Een rekruteringsposter van de WAAC.
Er werd niet alleen nadruk gelegd op patriottisme, maar ook op het feit dat de WAAC haar vrouwelijkheid behield
met o.a. make-up en een net kapsel. (1942).
|
Rekruten worden op een treinstation opgehaald door
WAACs om naar Fort Des Moines, Iowa te gaan voor basic training (1942).
|
Wel kregen WAACs bijna dezelfde basistraining. Deze duurde 4 weken en bestond uit o.a. kaartlezen, militaire etiquette en gebruiken, gymnastiek en sport, militaire geheimhouding, en lessen over hoe de U.S. Army in elkaar stak. Vrouwen die geen bruikbare vooropleiding of baan hadden gehad, of die zich juist in een specifiek beroep gingen specialiseren kregen vervolgens nog 5-12 weken extra training. De lengte hing af van het beroep. Specialistenopleidingen waren bijvoorbeeld de opleidingen voor kok, fotografisch laborant, tandarts assistent, medisch laborant, en chauffeur/monteur gemotoriseerd transport. Na 3 maanden diensttijd kon een WAAC zich opgeven voor de officiersopleiding. Als ze toegelaten werd op de ‘Officer’s Candidate School’ duurde haar extra training zo’n 12 weken.
WAACs lopen de trappen af van het HQ gebouw van de WAAC in Fort Des Moines, Iowa (1942).
|
Nieuwe WAACs leren militaire drill op Fort Des Moines, Iowa (1942).
|
WAACs krijgen gasmaskertraining voordat ze naar Europa gaan (Daytona Beach, Florida; november 1942).
|
Het eerste uniform van de WAAC was geen succes. De mannen die de uniformen voor de U.S. Army maakten hadden nog niet eerder uniformen voor vrouwen gemaakt en baseerden zich op patronen voor mannenuniformen. Het resultaat was dat het WAAC uniform zakkig en oncomfortabel was. Absoluut niet flatterend en zeker niet geschikt om nieuwe WAACs aan te trekken. Daarnaast moesten ze in het begin tijdens de praktische training het ook nog doen met veldoveralls voor mannen die slechts in twee maten leken te bestaan voor de vrouwen: te klein en te groot. Later verbeterde dit wel, maar het duurde tot zomer 1943 voordat de betere verbeteringen werden doorgevoerd.
AFB: Een WAAC officier en twee WAAC enlisted women laten de nieuwe Class A uniformen zien. L-R: officier (winter), enlisted (zomer), en enlisted (winter) (1942).
De WAAC kreeg wel een eigen korps insigne: Pallas Athene. Deze Griekse godin van wijsheid en oorlog werd gekozen als symbool voor de WAAC. Daarnaast kregen WAACs ook een eigen hoed insigne, en een speciale patch. Dit alles om ook visueel te benadrukken dat ze niet echt militair waren, maar ‘slechts’ hulptroepen in uniform. Zelfs de knopen op hun nette uniform, de Class A (zie de foto hierboven), hadden niet het officiële militaire Amerikaanse zegel maar de speciale WAAC adelaar net zoals op het hoed insigne.
Een originele afbeelding met alle WAAC insignes. Deze waren allemaal goud-kleurig
|
De WAAC patch die onder de stoffen rangen gedragen werd op de linkermouw door WAACs.
|
De WAACs dienden niet alleen in de ‘Continental United States’ (CONUS), maar ook in overzeese gebieden. Hoewel er ook voor dit plan eerst enige weerstand was, besefte men gelukkig al gauw dat de WAACs in andere delen van de wereld ook gewoon nodig waren om de Amerikaanse vechtende troepen te ondersteunen.
Op 22 december 1942, zo’n vijf á zes weken na de geallieerde invasie aldaar, was het zover: de eerste WAACs arriveerden in Noord-Afrika. Deze vijf officieren zouden daar dienen op Generaal Eisenhower’s hoofdkwartier in Algiers (Algerije). Een maand later arriveerde de eerste WAAC eenheid in Algiers: de 149th Post Headquarters Company. Ze waren taalkundigen en specialisten van het allerhoogste niveau bij de U.S. Signal Corps, en voegden zich bij Eisenhower’s hoofdkwartier. De generaal was buitengewoon tevreden met ‘zijn’ WAACs en raadde de inzet van meer WAACs in het algemeen erg aan!
De eerste WAAC unit overzees arriveert in Noord-Afrika. Deze Army truck vertrekt vanuit de haven met een lading aan enthousiaste WAACs naar het hoofdkwartier van Lt. Gen. Eisenhower (1943).
|
Major Westray Battle Boyce, WAAC Staff Director, North African Theater (NAT), leest de orders voor over het vervangen van de enlisted mannen van de ‘adjutant’s general office’ door enlisted vrouwen (Algiers,
|
General Henri H. Giraud inspecteert WAACs tijdens een kleurrijke ceremonie in Noord-Afrika (1943).
|
Algerije, Noord-Afrika, 1943).
De eerste WAACs in Europa arriveerden op 15 februari 1943 in Engeland. Het waren twee WAACs officiers die als ‘telephone supervisor’ en ‘assistant to the 8th Air Force’ dienden. Op 11 mei 1943 kwam een vooruit gestuurde groep WAACs aan in Schotland om het VK voor te bereiden op een grote groep WAACs uit de VS. Deze grote groep kwam aan op 16 juli 1943 in Engeland. Het was de First WAAC Separate Battalion onder leiding van Captain Mary A. Hallaren, en deze bestond uit 557 enlisted vrouwen en 19 officieren. Zij werden allemaal aan de 8th Air Force toegewezen.
|
De eerste WAACs in Europa meren aan in een haven in Schotland (11 mei 1943).
|
|
De eerste WAACs in Europa worden begroet door een militaire doedelzakband bij aankomst in Schotland (11 mei 1943).
|
Ondanks alle tegenstanders van de WAAC, zowel bij de oprichting als tijdens de ontwikkeling, hadden de WAACs zich niet uit het veld laten slaan. Onvoorwaardelijke steun van degenen die in het begin het plan al hadden gesteund was altijd aanwezig. Tijdens een grote lastercampagne in 1943 waarbij geclaimd werd dat alle WAACs prostituees, lesbiennes, en mannen-stelers zouden zijn, kregen de vrouwen publiekelijk steun van onder andere Secretary of War Henry Stimson die deze roddels als totale onzin verklaarde: “sinister rumors aimed at destroying the reputation of the WAAC are absolutely and completely false.”
afb: Een krantenartikel waarin Secretary of War Henry Stimson
de anti-WAAC roddels ontkracht (Daily News, 1943).
Het bleek dus dat de vrouwen van de Women’s Army Auxiliary Corps meer dan hun mannetje stonden als ‘hulpmilitairen’ bij de U.S. Army. Met zulke goede prestaties en toewijding, ondanks alle tegenwerkingen, zat er dus maar één ding op: Een volledig militaire status toekennen aan de WAAC. Het wetsvoorstel werd door President Franklin D. Roosevelt ondertekend op 1 juli 1943, en op 1 september 1943 ging hij officieel in. De Women’s Army Corps (WAC) was geboren!
Een WAC T/5 verwijdert de WAAC tab patch van de mouw van haar collega n.a.v. de transitie van WAAC naar WAC (1943).
Wordt vervolgd
